تکنیک درمان در روانکاوی

زیگموند فروید

مترجم: محمد مبشری

ناشر: نیلوفر/ چاپ دوم

تعداد صفحه: ۹۶ صفحه

قیمت: ۱۸ هزار تومان

در روانکاوی از همان آغاز دو گرایش کلی پدیدار گردید؛ یکی «کوشش برای تبدیل روانکاوی به یک دانش پزشکی و فرو کاستن آن به روش درمانی» و دیگری «تلاش برای پیوند دادن روانکاوی با دانش‌های دیگر». «فروید»، پدر علم روان‌شناسی، روان درمانی را به معنای درمان از راه روان معرفی می‌کند.  کتاب پنج نوشتار ( درباره تکنیک درمان روان کاوانه) شامل پنج مقاله از زیگموند فروید به نام های درمان روانی( ۱۸۹۰)، روش روان کاوانه فرویدی (۱۹۰۴)، درباره روان درمانی(۱۹۰۵)، امکان های آینده درمان روان کاوانه (۱۹۱۰) و درباره روان کاوی بی قاعده (۱۹۱۰) است. این جستارها توسط محمد مبشری گردآوری و ترجمه شده است. مبشری در ابتدای کتاب مقدمه مفصلی در مورد ریشه های روان درمانی مدرن، عصب شناسی روان کاوانه، درمان روانکاوانه و زبان روانکاوی به نگارش در آورده است. او در این مقدمه موضوع خود را با این موضوع آغاز کرد که زمینه حرفه درمانگری روان در سال های پایانی سده نوزدهم شکل گرفت و موسس و پدر این حرفه نو زیگموند فروید بود. روش درمانی فروید از روانشناسی نوینی برخاسته بود که آن را با نام روان کاوی می شناسیم و در مرحله نخستین شکل گیری این روش بر اساس تجربه های بالینی بوزف برویر و زیگموند فروید در مجموعه مقاله هایی با عنوان مطالعاتی درباره هیستری» در سال ۱۸۹۵ به جامعه پزشکی شد. سپس با انتشار «تعبیر رویا» به قلم فروید (۱۹۰۰) دانش روانکاوی پا گرفت و با شتابی شگفت انگیز در همه جوامع متمدن جهان منتشر شد چنان که تا نیمه قرن بیستم روانکاوی را مترادف روان درمانی می پنداشتند، حال آن که درمان روانکاوانه فقط بخشی از روانکاوی است و روان درمانی به معنای عام، در همه گونه های دیگر درمان نیز حضور داشته است. می دانیم که هم شیوه های درمانی سنتی عامیانه و غیر علمی، هم درمان های علمی پزشکی همواره با نوعی روان درمانی همراه است. اما روان درمانی روشمند و حرفه ای بی تردید بر اساس روان کاوی فروید به وجود آمد و در جهت های مختلف شکل گرفت و به مکتب های گوناگون منشعب شد. در این کتاب آرا و نظرات زیگموند فروید در باب روان درمانی در اختیار علاقه مندان قرار گرفته است.